بین ۶ تا ۲۰ درصد از آمریکایی‌ها، ۲۵ درصد از بریتانیایی‌ها و ۲۸ درصد از روس‌ها بر این باورند که فرود انسان بر ماه در مأموریت آپولو ساختگی بوده است.
به گزارش خبرآنلاین، ۵۶ سال پیش، در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹، فضاپیمای آپولو۱۱ به سوی ماه پرتاب شد. چهار روز بعد، در روز ۲۰ ژوئیه، نیل آرمسترانگ به نخستین انسانی تبدیل شد که پای بر سطح ماه گذاشت.
به نقل از یورونیوز، آرمسترانگ و همراهش در این مأموریت، باز آلدرین، دو ساعت و نیم را بر سطح ماه سپری کردند و منطقه‌ای را کاوش نمودند که بعدها «پایگاه آرامش» نام گرفت. این دو نفر ۲۱.۵ کیلوگرم نمونه خاک ماه را به زمین بازگرداندند و در مجموع ۲۱ ساعت و ۳۶ دقیقه را بر سطح این جرم آسمانی گذراندند.
تا به امروز، ناسا شش بار انسان به ماه فرستاده است که این مأموریت‌ها بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ و در چارچوب برنامه آپولو انجام شدند. در حال حاضر، آژانس فضایی آمریکا در پی آن است که ماه را به عنوان دروازه‌ای به فضای عمیق‌تر، به‌ویژه مریخ، مورد استفاده قرار دهد. با این حال، شکست‌های اخیر برخی کشورها در تلاش برای فرود بر ماه، نظریه‌های توطئه‌ای را دوباره زنده کرده که ادعا می‌کنند انسان هرگز بر ماه فرود نیامده است.
نظریه جعلی بودن فرود بر ماه توسط بیل کیسینگ
ویلیام بیل کیسینگ، افسر سابق نیروی دریایی آمریکا که در یکی از شرکت‌های سازنده موشک برای ناسا در برنامه آپولو کار می‌کرد، نخستین کسی بود که فرضیه جعلی بودن خبر فرود انسان بر ماه را مطرح کرد.
او در سال ۱۹۷۶ کتابی با عنوان «ما هرگز به ماه نرفتیم: کلاهبرداری سی میلیارد دلاری آمریکا» منتشر کرد و ادعا نمود که کمربندهای تابشی وان آلن (سپر مغناطیسی زمین) باعث سوختن فضانوردانی می‌شود که قصد عبور از آن را داشته باشند.
او همچنین به این نکته اشاره کرد که عدم مشاهده ستارگان در عکس‌های گرفته‌شده روی سطح ماه و موج‌دار بودن پرچم آمریکا با وجود نبود جو، دلایل دیگری برای اثبات جعلی بودن فرود آپولو۱۱ بر سطح ماه هستند.
در نهایت، او مدعی شد که تصاویر گام نهادن انسان بر ماه با استفاده از جلوه‌های ویژه فیلم «۲۰۰۱: ادیسه فضایی» ساخته استنلی کوبریک تهیه شده‌اند.
محافظت در برابر تشعشعات کمربند ون آلن
کمربندهای وان آلن دو حلقه از ذرات پرانرژی هستند که زمین را احاطه کرده‌اند و از بادهای خورشیدی نشأت می‌گیرند. برخی معتقدند که انسان نمی‌تواند از این کمربندها بدون دریافت دوز مرگباری از تشعشع عبور کند.
دانشمندان مأموریت آپولو۱۱ برای مقابله با این خطر، بدنه فضاپیما را با آلومینیوم عایق کردند و مسیری را انتخاب کردند که زمان حضور در کمربندها را به حداقل برساند.
داده‌های ۹ مأموریت آپولو که به ماه رسیدند نشان می‌دهند که میزان تشعشع دریافتی فضانوردان به طور میانگین ۰.۴۶ راد بوده است؛ عددی که اگرچه از برخی کارگران نیروگاه‌های هسته‌ای کمتر است، اما حدود ۱۰ برابر بیش از میزان دریافتی کارکنان درمانی با دستگاه‌های اشعه ایکس است.